Het is geen verrassing dat ik tegenwoordig graag alleen ben.

Mijmeren met mezelf.

 

Soms neem ik je mee in mijn gedachten via mijn social media en soms…

Schrijf ik gewoon van me af.

 

We kennen ze allemaal wel,

de spirituele mensen, vroeger werden ze weggezet als “alternatievelingen”,

tegenwoordig hoef je maar een yoga pose te doen en te zeggen dat je mediteert en dan ben je er al.

 

Wat het voor mij betekent? 

 

Het is veel diepgaander.

Ik zou mezelf dan ook niet meteen spiritueel noemen.

Het is maar een woord, een label waar we in onze maatschappij naar mijn mening veel te veel waarde aan hechten. 

 

De shift is happening…

Ik heb, zeker 10 jaar geleden, ook gedacht dat groei zou zitten in successen die je (op financieel gebied) behaald. 

 

Wie wil nou geen mooi huis?

Zonnepanelen, een mooie auto, een succesvol bedrijf en minstens twee keer per jaar op vakantie? 

Ja, daar moet je natuurlijk wat voor doen. 

 

Als getrouwde vrouw op 19 jarige leeftijd, met een traditionele (christelijke) achtergrond van huis uit meegekregen,

een baby in de wieg en veel vraagtekens draaide ik mondjesmaat mee in de maatschappij.

 

Zonder opleiding, weinig bewegingsvrijheid vanwege kleine kinderen en een man die fulltime werkte om ons gezin te onderhouden dacht ik veel aan of dit het leven moest zijn.

 

Het harde werken van hem, de parttime uurtjes van mij, het leuren om oppas omdat ik mijn dochter niet bij “vreemde” wilde achterlaten en dan inderdaad maximaal twee keer per jaar op vakantie om te ontsnappen van de dagelijkse sleur was het gewoon niet. 

 

Ik ben voor mezelf begonnen en zat tot in de late uurtjes te bedenken hoe ik mijn bedrijf beter vorm kon geven, hoe ik alles kon combineren om een goede moeder te zijn, succesvol te werken, genoeg geld te verdienen, een leuke en betrokken partner zijn voor mijn man. Het liefst ook nog strak in mijn vel zitten, gezond te eten, mijn sociale leven niet te laten verwateren en natuurlijk geen verjaardagen vergeten van familie of kennissen. 

 

Wat me altijd is bijgebleven is dat je zelf kiest voor je leven.

Hoeveel waarde aan je aan (mooie) labels?

Hoe belangrijk vindt je status echt? 

En belangrijker… voor wie? 

 

Is het zo dat als het er voor de buitenwereld goed uit ziet, je per definitie happy bent?

 

Hebben we ieder jaar loonsverhoging nodig of een upgrade in functie om onze (eigen)waarde te bepalen? 

Om het vervolgens met een groep vrienden en een fles champagne "te vieren"?

 

Wil je in een Mercedes naar je werk rijden? 

Dat werk waar je eigenlijk zo een hekel aan hebt? 

 

Wil je op maandag toeleven naar vrijdag omdat je dan eindelijk weer twee dagen vrij bent? 

 

Wil je dealen met mensen in je leven die je (als je heel eerlijk bent) niet zo leuk vindt? 

 

Wil je settelen voor een lifestyle omdat het “er gewoon bij hoort” of leef je maar één keer en zou je niet gewoon doen waar je echt happy van wordt met de mensen die het meest dichtbij staan zelfs als het ten koste zou gaan van je “status”? 

 

Ik denk namelijk dat het te maken heeft met wat je van binnenuit bent gaan geloven. 

Het "systeem" werkt hier trouwens goed aan mee.

Wat is je verteld op school? 

Hoe hebben je ouders je opgevoed?

Welke vrienden heb je?

Welke partner heb je aan je zijde?

Durf je kritisch te zijn naar jezelf en de keuzes die je maakt? 

 

Ik besef dat nu dat ik me altijd anders voelde omdat ik het ook anders zag.

Ik nam alleen de tijd niet om mezelf te omarmen zoals ik ben

maar wilde het (onbewust) goed doen in de ogen van de meerderheid. 

 

Mijn leven is op dit moment zo anders… 

 

Ik woon niet “groot” en mijn auto is ook geen Mercedes.

Ben ik er blij mee? Absoluut. 

 

Ik ben niet meer getrouwd, wel heel gelukkig met de vader van mijn kinderen.

Ik woon niet samen met een (nieuwe) partner en mensen vragen me dan of ik me niet eenzaam voel. 

Ik beantwoord deze vraag altijd met een wedervraag;
Voel jij je niet soms heel eenzaam in je relatie? 

 

Ik heb geen zonnepanelen of een grote tuin.

Ik heb wel een balkon van slechts een paar m2 waar ik in alle vrijheid kan zitten

op een doodgewone maandagochtend terwijl iedereen aan het werk is

voor bijvoorbeeld zonnepanelen of een torenhoge hypotheek. 

 

Wil ik dan niet twee keer per jaar op vakantie? 

Ik vlieg inmiddels elke maand naar mijn tweede verblijf in Valencia. 

 

Hard werken en veel werken is naar mijn mening jezelf tekort doen.

Slim werken levert je meer (in ieder geval tijd) op.

Maakt dat mij minder ambitieus?

 

Ik denk van niet..

Soms is het het beste wat je kan doen om tijd te investeren in jezelf om dingen vanuit een ander perspectief te kunnen zien.

Je zult versteld staan van wat je ontdekkingen zullen zijn en hoe je leven verandert als je uit je comfortzone durft te stappen. 

 

Mentale gezondheid leid o.a. tot het hebben van gezonde relaties...
In eerste instantie met jezelf en daarna met iedereen die op je pad komt. 

 

Lichamelijke gezondheid leid tot kracht. 

We hebben allemaal kracht nodig in ons leven. 

 

Is het hebben van veel geld en vooral status werkelijk vrijheid/blijheid?

Of komt vrijheid/blijheid van het nastreven van je innerlijke behoeftes, verlangens en het creëren van je droom lifestyle? 

 

Wat als je op een punt in je leven voelt dat je moet kiezen tussen bovenstaande en je kan het (tijdelijk) niet allebei hebben.

Waar kies je dan voor? 

 

Mijn shift is happening…

Ik voel aan alles dat ik onderweg ben. 

Dichtbij een leven die ik inricht op mijn eigen voorwaarden met “slechts”

een handje vol dierbaren waar ik letterlijk voor door het vuur zou gaan.

 

We kiezen inderdaad zelf ons leven.

Je hebt altijd invloed op hoe je aankijkt tegen dingen die er gebeuren en te handelen naar (opgebouwde) wijsheid. 

 

Its all or nothing baby. 

Are YOU ready to see things different? 

 

Liefs,

~X~